Lieve mensen,
Ik heb een bezorgdheid, een waarvan ik denk dat er dringend eens goed over moet worden nagedacht.
Mijn kind zit nu in het 5de leerjaar. Ieder jaar stuur ik haar met een wranger gevoel naar school… School, ik begrijp er niéts van, het klopt niet, het werkt niet, het past niet in de huidige tijd. Smartphones krijgen jaarlijks een update, ze moeten mee met de tijd… waar blijft de update van het schoolsysteem? Mogen onze kinderen dan niet mee zijn met de tijd? Mogen zij dan niet alle mogelijkheden van zichzelf en onze prachtige wereld leren benutten?
Mijn kind hoort al vanaf de kleuterklas dat ze teveel op de achtergrond is, te introvert,… dit bleef maar terugkomen op rapporten en oudercontacten. Ze zou niet betrokken genoeg zijn. Laat mij dit even zeggen… introvert is helemaal niet hetzelfde als niet betrokken zijn. Zo’n dingen zijn een aanval op de persoonlijkheid van het kind. Iedere persoon is anders en alle kinderen aan dezelfde normen laten voldoen klopt niét.
Dan het hele systeem van toetsen voor punten en rapporten. Is dat wat we onze kinderen willen leren, dat je moet leven voor de beste punten??? Zij met de beste punten denken dat ze goed bezig zijn, hun ego groeit, gaan niet meer gestimuleerd worden in ontwikkelen van al hun mogelijkheden. Zij met de minste punten denken dat ze falen in het leven nog voor ze er goed aan begonnen zijn, hun zelfvertrouwen keldert en ook hier geen stimulatie in de dingen waar ze geweldig goed in zijn. Punten vind ik dus de grootste flauwekul, die zeggen helemaal niéts over een persoon of over diens mogelijkheden.
Aan alle ouders, stop alsjeblieft met je kind te doen geloven dat die punten zo belangrijk zijn. En stop zeker met hun rapporten te posten op Facebook, dit maakt me zo duizelig. Heb jij al je mooie percentages ooit ergens kunnen inruilen voor levenswijsheid? Ik alvast niet… en je kind gaat met al die blaadjes die jij zo mooi verzamelt ook niets zijn. Smijt die troep gewoon in de vuilbak, maak er een lekker ritueel van met je kind, jij of je kinderen hebben dat echt niet nodig om te weten waar ze goed in zijn, integendeel.
Een stukje van mijn verhaal…
Ik was lang een koploper, een strever, ik had altijd de beste punten en werd ook erop gewezen dat het niet flink was als ik eens een steek liet vallen. Ook werd ik mijn hele schooltijd gepest. Ik hield dit vol t.e.m. het derde middelbaar… en dan begon mijn wereld in elkaar te storten. Mijn lichaam gaf aan dat het genoeg was, dat ik nu al, voor mijn eigen leven was begonnen, over mijn grenzen zat. Ik werd chronisch vermoeid, kreeg overal pijn, begon aan een gevecht tegen mezelf en mijn gezondheid. Zo zakten dus ook mijn punten… en ik had niet geleerd om te gaan met niet de beste zijn, ik was in mijn beleving ‘de beste’ en plots faalde ik grandioos.
Het vijfde en zesde middelbaar waren vreselijk, ik smeekte en huilde dat er iets mis was, maar ik werd bestempeld als een tegendraadse depressieve puber… dit deed ongelooflijk veel pijn terwijl ik aan mijn bank iedere dag zat te vechten om niet in slaap te vallen. Na een tijdje lag ik tijdens veel lessen te slapen op mijn bank, onder afkeurende blikken en commentaren van leerkrachten en klasgenoten voelde ik me zo klein, machteloos, waardeloos. En om toch maar te doen wat hoorde, bleef ik naar school gaan en ging grandioos in tegen de noden van mijn lichaam. Einde zesde middelbaar trok ik het niet meer en liet ik weten op school dat ik mijn eindexamens niet mee ging doen, ik durfde eindelijk tegen het ‘normale’ ingaan en zeggen dat ik rust nodig had, ondanks ik wist wat ik mezelf ging aandoen: mijn zesde middelbaar dubbelen… ik? dubbelen? iets wat eerder dus ondenkbaar was geweest. Ook dat was een roof op mijn zelfvertrouwen, mijn vrienden zien afstuderen en ik helemaal uitgeput nóg een jaar erbovenop krijgen.
Ik had dus geen aanmoediging of oplossing gekregen omdat ik toch aanwezig was op school terwijl ik me erg slecht voelde, of het nog steeds heel goed deed in de vakken die mij lagen, mij passioneerden, waar dus ook potentieel in lag voor mijn weg in de toekomst… Ik kreeg nullen wanneer ik uitgeteld op de grond in het toilet was blijven zitten ipv naar de les te gaan en uitbranders omdat ik niet meer voldeed en ik ten einde raad begon tegen te spreken, omdat mijn lichaam niet kon functioneren op de manier waarop het op school van ieder kind maar verwacht wordt.
En dan?
Uiteindelijk is het gelukt, afgestudeerd aan het humaniora. En dan? Ik kwam de grote wereld in en had het gevoel dat ik niéts kon. Ik kon niet koken, ik wist op 19-jarige leeftijd niéts over voeding. Ik had nog nooit gehoord over zelfbewustzijn, nooit leren omgaan met mijn gedachten, nooit mijn emoties leren reguleren, nooit leren luisteren naar mijn lichaam, nooit geleerd dat ik een buikgevoel had en veel liefde die mij kon sturen op mijn weg,… Ik had geleerd dat ik alvast veel niét kon, geleerd dat ik niet te veel mocht dromen want dromen waren irreëel en ik moest een job vinden met financiële zekerheid, geleerd dat ik mij altijd moest gedragen naar wat een ander van mij verwacht, geleerd het leven veel te serieus te nemen en zeker nooit mijn eigen ideeën te volgen.
Het blijft me hard raken, alle verhalen die ik hoor van kinderen op school, de opmerkingen waar mijn kind mee naar huis komt. Ik snap het niet. Het frustreert me. Alles in mij zou hier iets aan willen veranderen. Ik kan niet geloven dat ik de enige ben die het vertrouwen in het onderwijs verloren is.
Als ik even grenzeloos durf te denken, zonder alle stemmetjes die zeggen ‘dat kan toch niet’, wou ik dat ik dit kon veranderen, dat ik ervoor kon zorgen dat kinderen op school wél leren wat belangrijk is voor een gezond, gelukkig leven, waarin ze zorg kunnen dragen voor zichzelf, anderen en de wereld. Ik weet niet hoe, ik heb namelijk geleerd dat dromen irreëel zijn en je maar beter overal je mond houdt. Mijn mond houden lukt de laatste jaren niet zo goed meer, al ben ik erg gevoelig aan commentaren en negativiteit, als iets wringt moet het eruit. Mijn dromen verwezenlijken, ja, daar ben ik nog steeds bang voor. Ik hoop echter op een wereld waarin onze kinderen hier niét bang voor hoeven te zijn.
Erline
Comments